Er is iets mis met mensen die Emily in Paris kijken

Lily Collins keert terug als Emily in het vierde seizoen van Emily in Paris, en vier jaar na de première van de serie, die plaatsvond tijdens de lockdown, lijken de meningen over deze show inmiddels wel vast te staan.

Voor sommigen is het een luchtige, plezierige serie die zichzelf niet al te serieus neemt. Voor anderen is het een voorbeeld van alles wat mis is met moderne streamingtelevisie: oppervlakkige inhoud die je zonder veel aandacht kunt volgen, terwijl je met één oog op je telefoon blijft kijken.

Waar je ook staat in deze discussie, het vierde seizoen brengt weinig nieuws om je van gedachten te laten veranderen. De serie lijkt voort te komen uit de school van 'geen plot, alleen sfeer'.

Dit seizoen bestaat uit tien afleveringen, opgesplitst in twee delen van vijf. Het Parijs van Emily is wederom een gestileerde versie van de Franse hoofdstad, ver verwijderd van de rauwere werkelijkheid die we gewend zijn van bijvoorbeeld Richard Curtis' films in Londen.

In Emily’s wereld zal niemand ziek worden van een duik in de Seine.

Het verhaal begint dit keer met Emily die weer in het middelpunt van de sociale media-aandacht staat. Een TikTok-video over haar ingewikkelde liefdesleven gaat viraal.

Dit is nog enigszins geloofwaardiger dan het begin van seizoen één, toen ze binnen de kortste keren een populaire influencer werd na het posten van wat simpele foto’s van Franse lekkernijen op Instagram.

Als personage voelt Emily echter nog steeds aan alsof ze in een laboratorium is ontworpen, samengesteld uit de charmante eigenschappen van eerdere romcom-heldinnen. Het is dan ook niet verrassend dat haar potentiële liefdespartners even weinig diepgang hebben.

Er zijn twee mannen die om Emily's hart strijden. Aan de ene kant is er Gabriel, de knappe chef-kok die toevallig in het appartement onder haar woont, maar helaas ook een zwangere ex-verloofde heeft, Camille.

Aan de andere kant is er Alfie, een Britse expat en financiële expert die nu werkt voor een van Emily's klanten. Zijn verschijning zorgt regelmatig voor ongemakkelijke ontmoetingen met Emily, waarbij Collins' expressieve wenkbrauwen de hoogte in schieten.

De verhaallijnen in de serie voelen vaak vluchtig en worden met een duizelingwekkende snelheid geïntroduceerd en weer afgehandeld. Emily moet haar ex zoenen tijdens een tennistoernooi vanwege een contractuele verplichting voor een merk.

Haar strenge baas Sylvie ontmaskert wangedrag binnen een modehuis. Gabriel probeert wanhopig een Michelinster te bemachtigen voor zijn bistro. En dan is er nog Emily’s beste vriendin Mindy, die opeens – jawel – meedoet aan het Eurovisie Songfestival.

Al deze chaotische verhaallijnen, gecombineerd met de excentrieke kledingkeuzes van Emily, zorgen voor een vermoeiende kijkervaring. De outfits van Emily zijn vaak zo grotesk dat ze bijna hilarisch worden, zoals een gigantische hoed die haar tijdens een gemaskerd bal bijna volledig opslokt.

De spanningen in het verhaal blijven minimaal. Zelfs wanneer een personage verdwijnt, wordt de spanning meteen weggenomen wanneer Emily zich herinnert dat ze die persoon via een app op haar telefoon kan opsporen.

De beslissing om de serie in twee delen te splitsen voelt onlogisch. Waar Bridgerton tenminste eindigde met een cliffhanger, sluit dit deel van Emily in Paris af met een ongeïnspireerd gebaar.

Het einde voelt als een televisieversie van het Franse gebaar waarbij je je schouders ophaalt, een uitdrukking van onverschilligheid.

Hoewel de serie zeker zijn charme heeft en zijn kijkers even kan vermaken, voelt het alsof je te snel te veel zoetigheid hebt gegeten: het laat je met een wee gevoel achter en de wens om voorlopig even geen tweede portie te nemen.