Sharon van Rouwendaal huilt na gouden zege: 'Zwom nog één keer voor mijn verloren kindje'

Op donderdagochtend schitterde Sharon van Rouwendaal met een gouden medaille om haar nek, na een verbluffende eindsprint op de tien kilometer openwaterzwemmen. Het leek in mei een onmogelijke droom voor de Nederlandse zwemster, die op dat moment door een zware periode ging.

In gesprek met NOS vertelt Rouwendaal over het verlies van haar 'kindje'. “In mei stortte mijn wereld een beetje in,” sprak ze geëmotioneerd na afloop. “Mijn hondje is overleden, en toen dacht ik: ja, wat moet ik dan met een medaille? Niks voelde meer belangrijk, want mijn kindje is alles.”

Voor Van Rouwendaal was haar hondje niet zomaar een huisdier, maar een trouwe metgezel die haar door de drukte van de topsport heen hielp.

In de maanden voorafgaand aan de Spelen zag het er niet bepaald rooskleurig uit voor de zwemster. Ze had net een nieuw huis met tuin gekocht in Nederland, bedoeld om samen met haar hondje een nieuw leven op te bouwen na de Spelen. “Ik had net alles geregeld voor een rustig leven na de competitie, maar toen kwam dat verlies,” zegt ze.

De beslissing om door te gaan met zwemmen kwam uit een onverwachte bron van kracht. “Mijn vader zei: zwem nog één keer, zwem voor hem.” Deze woorden gaven Van Rouwendaal het laatste zetje dat ze nodig had. Ze besloot haar verdriet om te zetten in kracht, als eerbetoon aan haar geliefde hondje.

En wat een comeback was het! In de smerige wateren van de Seine trok Van Rouwendaal de overwinning naar zich toe met een krachtige eindsprint die zelfs haar beste vriendin, de Australische Moesha Johnson, op afstand hield. “Nu denk ik: ik heb voor jou gezwommen,” zei ze, haar gouden medaille glinsterend in het zonlicht.

Als symbool van haar liefde voor haar hondje heeft Van Rouwendaal een tattoo laten zetten. Bij de NOS wees ze met trots naar haar pols, waar de tatoeage van een hondenpootafdruk staat. “Het zijn voetstappen van een hondenpoot,” verklaarde ze.